„W tobie jest cisza i sanktuarium, do którego w każdej chwili możesz się wycofać”
Hermann Hesse
Kiedy zaczynasz poznawać możliwości Twojej głowy
i pogłębiasz w sobie poczucie bycia istotą duchową
– stajesz się pełniejsza i bardziej świadoma tego,
kim jesteś i czego potrzebujesz.
TU ZNAJDZIESZ TEKSTY Z KATEGORII: PSYCHOLOGIA, MOTYWACJA, COACHING, DUCHOWOŚĆ
Na pewno dopadły każdego i każdą z nas w różnych sytuacjach życia. Na pewno wywołały w nas niemiłe uczucia i zapewniły stres i nieprzespane noce. Wyrzuty sumienia, bo o nich mowa – czy rzeczywiście warto się nimi przejmować? Czy pozwolić im na wprowadzanie zmian w naszym życiu?
Każdy z nas posiada określone potrzeby i dąży do ich zaspokojenia. Jedną z nich jest potrzeba bliskości, która u dzieci w gruncie rzeczy gra pierwsze skrzypce. Z tym że ta potrzeba nie znika, ale pozostaje w każdym z nas — również w dorosłości. Niektórzy zaspokajają ją, wchodząc w związki formalne lub nie. Inni, tworząc sieć przyjaciół, z którymi starają się utrzymywać bliższy kontakt, czasami przypominający wręcz relację, jaka łączy rodzeństwo.
Kończę pracę dziś wyjątkowo wcześniej, bo już o 17. Cieszę się jak głupia. Jeszcze tylko zakupy i do domku. Weekend czas zacząć. Uśmiechnięta wchodzę do galerii, lecę na pięterko do cerfa i bum. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki ludzie odzyskują dobry humor, stają się piękniejsi i bardziej pogodni, ja właśnie na odwrót, dostaję qrwicy na widok kolejki. Jasna d..a!!!!
Wiele osób, które chcą zacząć pracę nad sobą lub uzdrowić umysł i duszę, zastanawia się, od czego zacząć. Ja kilka lat temu też miałam podobny dylemat i gdybym wtedy miała wiedzę, którą mam teraz, to wybrałabym książkę Radykalne wybaczanie Colina C. Tippinga, którą Wam także polecam. Oczywiście jest wiele książek i nie do każdego przemówi to, co pomogło innym, jednak warto, aby ta pozycja znalazła na Waszej liście.
Mówi się czasami, że każdy jest dla siebie sterem, żeglarze i okrętem. Dziś chciałam wziąć na warsztat to przysłowie i pokazać je na przykładzie tego, co przeżywam na co dzień i nie tylko.
Cieszę się, że dzień się kończy. Jestem przebodźcowana. Cieszę się z ciszy w metrze. Słychać tylko szum. Taki kojący… Z pięknego zachodu słońca. Z tego, że za chwilę włożę swoje ulubione kapcie i dres, w którym czuję się milo, bezpiecznie i jest mi zwyczajnie po ludzku dobrze. Usiądę w ulubionym fotelu wysłanym przyjemnym, miękkim kocem. I będę się cieszyć chwilą, bo jutro znów życie rzuci mnie na pożarcie tego miasta. I od nowa…
Kiedyś wszyscy na nie czekaliśmy i odliczaliśmy dni do ostatniego dzwonka w szkole, do rozdania świadectw. Z radością opuszczaliśmy szkolne mury, mając głowy pełne wakacyjnych planów i marzeń, które czekały na realizację i spełnienie. W planach były wyjazdy, spotkania z przyjaciółmi, noce spędzane na rozmowach i odsypanie w ciągu dnia. Nowe znajomości, nowe przyjaźnie i dwa miesiące wolnego od szkoły.
Jakiś czas temu, podczas rozmowy telefonicznej z przyjaciółką, usłyszałam od niej słowa napomnienia. Jedno proste zdanie, coś w stylu Dorota, za dużo narzekasz. Obie wiedziałyśmy, że u mnie życiowo ostatnio trochę pod górkę, jednak Beata odważnie wypowiedziała swoje spostrzeżenie, zamiast głaskać mnie po głowie. Po chwili dodała: — Podążaj za radością. Skończyłyśmy rozmowę, jednak słowa, które usłyszałam, zostały ze mną jeszcze na długi czas.
13 piątek, czarny kot, czerwone niebo, odpukiwanie w niemalowane drewno, spluwanie przez lewe ramię. Mowa oczywiście o wierzeniach, przekonaniach, przesądach, zabobonach, urokach, klątwach etc. Wynikających z wiary, z doświadczenia, z przekonania, z braku wiedzy… i z innych z.
Jak często zdarza się Wam, używać zwrotu nigdy? W różnych sytuacjach życiowych, w życiu prywatnym, jak i zawodowym. Czy kiedykolwiek zdarzyło się, że oceniliście czyjąś postawę, czyjeś zachowanie, czyjś wybór… Czy zdarzyło się Wam? Czy nigdy? Nigdy nie mów nigdy.
